यस्यैकांशादित्थमशेषं जगदेत

त्प्रादुर्भूतं येन पिनद्धं पुनरित्थम्।

येन व्याप्तं येन विबुद्धं सुखदुःखै
स्तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।2।।

यस्मादन्यन्नास्त्यपि नैवं परमार्थं

दृश्यादन्यो निर्विषयज्ञानमयत्वात्।

ज्ञातृज्ञानज्ञेयविहीनोऽपि सदा ज्ञ
स्तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।4।।

प्राणानायम्योमिति चित्तं हृदि रुध्वा

नान्यत्स्मृत्वा तत्पुनरत्रैव विलाप्य।

क्षीणे चित्ते भादृशिरस्मीति विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।6।।

मात्रातीतं स्वात्मविकासात्मविबोधं

ज्ञेयातीतं ज्ञानमयं हृद्युपलभ्य।

भावग्राह्यानन्दमनन्यं च विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।8।।

यद्यद्वेद्यं तत्तदहं नेति विहाय

स्वात्मज्योतिर्ज्ञानमानन्दमवाप्य।

तस्मिन्नस्मीत्यात्मविदो यं विदुरीशं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।10।।

सर्वत्रास्ते सर्वशरीरी न च सर्वः

सर्वं वेत्त्येवेह न यं वेत्ति च सर्वः।

सर्वत्रान्तर्यामितयेत्थं यमयन्य
स्तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।12।।

सर्वत्रैकः पश्यति जिघ्रत्यथ भुङ्क्ते

स्प्रष्टा श्रोता बुध्यति चेत्याहुरिमं यम्।

साक्षी चास्ते कर्तुषु पश्यन्निति चान्ये
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।14।।

जाग्रद्दृष्ट्वा स्थूलपदार्थानथ मायां

दृष्ट्वा स्वप्नेऽथापि सुषुप्तौ सुखनिद्राम्।

इत्यात्मानं वीक्ष्य मुदास्ते च तुरीये
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।16।।

ब्रह्मा विष्णू रूद्रहुताशौ रविचन्द्रा

विन्द्रो वायुर्यज्ञ इतीत्थं परिकल्प्य।

एकं सन्तं यं बहुधाहुर्मतिभेदा
त्तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।18।।

कोशानेतान्पञ्च रसादीनतिहाय

ब्रह्मास्मीति स्वात्मनि निश्चित्य दृशिस्थम्।

पित्रा शिष्टो वेद भृगुर्यं यजुरन्ते
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।20।।

सृष्ट्वा सर्वं स्वात्मतयैवेत्थमतर्क्यं

व्याप्याथान्तः कृत्स्नमिदं सृष्टमशेषम्।

सञ्च त्यञ्चाभूत्परमात्मा स य एक
स्तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।22।।

श्रद्धाभक्तिध्यानशमाद्यैर्यतमानै

र्ज्ञातुं शक्यो देव इहैवाशु य ईशः।

दुर्विज्ञेयो जन्मशतैश्चापि विना तै
स्तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।24।।

दृष्ट्वा गीतास्वक्षरतत्त्वं विधिनाजं

भक्त्या गुर्व्या लभ्य हृदिस्थं दृशिमात्रम्।

ध्यात्वा तस्मिन्नस्म्यहमित्यत्र विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।26।।

युक्त्यालोड्य व्यासवचांस्यत्र हि लभ्यः

क्षेत्रक्षेत्रज्ञान्तरविद्भिः पुरुषाख्यः।

योऽहं सोऽसौ सोऽस्म्यहमेवेति विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।28।।

द्वन्द्वैकत्वं यञ्च मधुब्राह्मणवाक्यैः

कृत्वा शक्रोपासनमासाद्य विभूत्या।

योऽस्रौ सोऽहं सोऽस्म्यहमेवेति विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।30।।

विज्ञानांशो यस्य सतः शक्त्यधिरूढो

बुद्धिर्बुध्यत्यत्र बहिर्बोध्यपदार्थान्।

नैवान्तःस्थं बुध्यति यं बोधयितारं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।32।।

को ह्येवान्यादात्मनि न स्यादयमेष

ह्येवानन्दः प्राणिति चापानिति चेति।

इत्यस्तित्वं वक्त्युपपत्त्या श्रुतिरेषा
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।34।।

नाहं प्राणो नैव शरीरं न मनोऽहं

नाहं बुद्धिर्नाहमहंकारधियौ च।

योऽत्र ज्ञांशः सोऽस्म्यहमेवेति विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।36।।

मूर्तामूर्ते पूर्वमहोह्याथ समाधौ

दृश्यं सर्वं नेति च नेतीति विहाय।

चैतन्यांशे स्वात्मनि सन्तं च विदुर्यं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।38।।

तावत्सर्वं सत्यमिवाभाति यदेत

द्यावत्सोऽस्मीत्यात्मनि यो ज्ञो न हि दृष्टः।

दृष्टे यस्मिन्सर्वमसत्यं भवतीदं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।40।।

यं विज्ञानज्योतिषमाद्यं सुविभान्तं

हृद्यर्केन्द्वग्न्योकसमीड्यं तटिदाभम्।

भक्त्याराध्येहैव विशन्त्यात्मनि सन्तं
तं संसारध्वान्तविनाशं हरिमीडे।।42।।